පන්සලේ ගාමිණී

උදේ පාන්දර...

වැටෙන්නට ඔන්න මෙන්න;

කලිසමත් එක අතකින් අල්ල ගෙන...

අනික් අත් පොඩියෙන්;

චිමිනි බරාඳයේ එල්ලීගෙන...

හිතෙ ගින්දර ලිපෙ මොලවපු ;

ගාමිණී...

කවුරුත් දන්න අඳුරන..,

පන්සලේ ගාමිණී....

වතුර ගෙනෙන් ගාමිණී..!

තේ හදපන් ගාමිණී..!

අතුගාපන් ගාමිණී..!

කඩේ යමන් ගාමිණී..!

නැතත් සිත එක තැන්...

ලොබ නොවී කිසිත් පින් කම්...

ඉල්ලුවේ නැතත් කිසි සරණක්..

කළා  ගාමිණී පින්කම් ...

විඳිමින් නේක දුක් දොම්නස්..

"අනේ ලොකු හාමුදුරුවනේ

ගාමිණියා පැනල ගිහින්.."  

"හා හා පොඩිනම...

ඇයිද ඔය හැටි කලබල..?

නැති වෙද්දි වේල එක දෙක..

ඕකා ආයෙ ඒවි..."

අහරක් නොවී කුස රැකුමට...

ගියා ගාමිණී රට රැකුමට...

ආවෙ පන්සල පැත්තට...

බෝදි පුජාවට...

නිවාඩුවට ගම ආවම...

කොටි එකා දෙන්නා..

බාවමින් රට රැක්කා..

සිහිකළා හසලක ගාමිණී..

" මගෙ නම" මැයි කිය කියා...

එන විට දිනක් බැරැක්කය වෙත..

අහවරව මිනිස් දඩයම...

දැක්කා ගාමිණී එක් අඹ තුරක්..

සිවුරක් වනාලූ සදිසි දසුනක්.. 

මැවුනා පන්සලෙ ගිරාඹ ගහ..

අයිතියක් නොවුණු අඹයක් කෑමට ..

ගාමිණී  කෑ වේම කුණු අඹ ගෙඩි නෙව...

පීනා ගිය ප්‍රීතියෙන්...

එළි කළා බිළිඳූ සිහිනයක්...

වින්ඳා රටක් රාජ්‍යයක්...

දිනූ සතුටක් එක් ක්ෂණයක්...

සමහර විටෙක

ජීවිතේ

අත්වින්ද

එකමෙක

නිමේශය

පය තැබූ සැනෙකින...

විසල් අඹතුර පාමුල..

රණවිරු ගාමිණී පිපිරුණා....

බට්ටෙක් පය පැටලිලා...